یادداشت/ غلامرضا نورآبادی
نایب رئیس هیئت مدیره و دبیر انجمن مجتمع صنایع همگن پلیمری و شیمیایی خوزستان؛
وضعیت تولید کننده :
تاکنون ۲ماه واحدهای تولیدی تعطیل هستند و معلوم نیست سرانجام ویروس کرونا کی ختم‌به خیر میشود. در ماه رمضان نیز به سیاق هر سال بازار با رکود مواجعه است .در خرداد و تیر هم که دغدغه دارایی و اظهار نامه و....است و تولید کننده تمام فکر و ذکرش حل و فصل این مشکلات. بودجه های عمرانی هم اگر وجود داشته باشد(میزان این بودجه به در آمد نفت وابسطه است که انهم در تحریم هستیم) در مرداد و شهریور میباشد.در زمستان نیز بحث انتخابات ریاست جمهوری را داریم.
در این مدت (حداقل ۶ ماه )پرداخت حقوق و هزینه های آب و برق و بیمه و مالیات و...نیز باید انجام شود.
وضعیت کارگر:
نمایندگان کارگران، مقایسه حقوق کارگران را با دلار مقایسه میکنند و میگویند در سال۸۹ معادل ۴۰۰ دلار بوده و الان به ۱۵۰ دلار در سال ۹۹ کاهش یافته است.با تورم ۴۰ درصدی ،قدرت خرید کاهش و امکان زندگی بدرستی سخت تر شده و نارضایتی بیشتر .
تحلیل :
اضافه شود که در سال ۸۹ برای راه اندازی یک‌واحد تولیدی با متوسط ۶۰۰ میلیون تومان میشد اقدام کرد ولی الان با ۳ میلیارد تومان بزور میشود آن واحد را احداث کرد.
به عبارتی توان تهیه کردن ۱۵۰ هزار دلار سال ۸۹ و راه اندازی یک واحد تولیدی ،برای سال ۹۹ ناممکن تر شده و به عبارتی، کمتر کسی پیدا میشود که توان! و رغبت !داشته باشد به تولید روی بیاورد.
نرخ تورم‌موجب شده که ارزش دارایی های واحد تولیدی تقریبا ۳برابر شود که به ظاهر نکته مثبتی است ولی از آنجا که
توان خرید مردم به یک سوم کاهش پیدا کرده ،تقاضای این قشر به خرید نیز به یک سوم کاهش پیدا کرده که بازار داخلی فروش محصولات از آن متاثر است.
تاسیس یک واحد تولیدی به سه برابر ، سرمایه بیشتر نیاز دارد.
اگر قبلا یک‌نفر از قشر متوسط میتوانست بتدریج یک واحد تولیدی تاسیس کند الان توانش ۶ برابر کاهش یافته است.بجز افراد حقوق بگیر دولت ،که دولت تلاش دارد نان آنها را هر طوری شده جور کند هر روز فاصله های اجتماعی بیشتر میشود.در سال جاری دولت کسری بودجه زیادی دارد که تلاش دارد با سیاست گذاری مالیاتی و برداشت از صندوق توسعه ، بخشی از آنرا جبران کند . سیاست برداشت ۴صفر از پول ملی را نیز قرار است اجرایی کند، که معلوم نیست خود این برداشت صفرها چه میزان تورم ایجاد میکند.
تولید به سبک و سیاق سالهای قبل قطعاامکانپذیر نیست و با شکست مواجهه میشود لذا تولید کنندگان ناچار هستند برای بقا راهی نو در پیش بگیرند .
در این راستاواحدهای تولیدی پتانسیل کم اثر کردن این مشکلات را بعضادر اختیار دارند و میتوانندبا کاهش هزینه ها،نوع اوری،گرایش به کار تیمی،ادغام و به مشارکت گذاشتن واحدهای کوچک و بخصوص صادرات از این بحران‌با خسارت کمتر ویا به سلامت عبور کنند.
البته اگر:
اگر دولت براین سیاست های فعلی خود سماجت کند، اجرای پیشنهادات فوق نیز با مشکلات بسیار روبرو خواهند بود.
اگر حاکمیت به همین منوال اجازه دهد قشر متوسط جامعه به قشر فقیر تبدیل شود ،آنگاه رو در رویی قشر عظیم فقیر با قشر اندک ولی مملو از سرمایه های انباشته ، اجتناب ناپذیر خواهد بود و ممکن است تاثیرات بسیار نامطلوب تر در اقتصادایجاد کند .
